تاثیر طولانی مدت تزریق پری ناتال بوپروپیون بر اسپایک های دسته جمعی برش های زنده هیپوکامپ نوزادان موش های بزرگ سفید آزمایشگاهی

سابقه و هدف: تاثیرات داروهای ضد افسردگی در دوران پری ناتال بر ساختارهای سیستم عصبی به دلیل استفاده فراوان آن ها اهمیت ویژه ای در تحقیقات علوم اعصاب دارد. بوپروپیون یک داروی ضد افسردگی آتیپیک است که تحت تصویب سازمان غذا و داروی آمریکا برای ترک سیگار به طور گسترده ای استفاده می شود. مطالعه اثرات سیناپسی این دارو می تواند مکانیسم اثر آن به عنوان عامل کاهنده وابستگی به سیگار را آشکار کند. در این مطالعه اثرات طولانی مدت بوپروپیون بر دامنه اسپایک های دسته جمعی population spike (ps) هیپوکامپ نوزادان به عنوان شاخصی از شکل پذیری سیناپسی بررسی شده است. مواد و روش ها: اسلایس های هیپوکامپ از نوزادان 18تا 25 روزه موش های بزرگ سفید آزمایشگاهی تهیه شد. گروه های آزمایشی شامل کنترل و تیمار شده با بوپروپیون بودند. بوپروپیون روزانهmg/kg 40 به صورت درون صفاقی قبل و پس از تولد به عنوان پیش تیمار بکار برده شد. هم چنین بوپروپیون با غلظت 10، 50 و 200 میکرومول در acsf و به مدت 30 دقیقه پرفیوژ شده و دامنه ps بررسی شد. دامنه ps در استریاتوم رادیاتوم قبل و پس از پرفیوژن بوپروپیون اندازه گیری شد. دامنه ps قبل از پرفیوژن بوپروپیون به عنوان پایه (100%) در نظر گرفته شد. یافته ها: در غلظت 10میکرومول دامنه اسپایک دسته جمعی کاهش نیافت و بوپروپیون اثرات مشخصی در دامنه ps نداشت. بوپروپیون در غلظت 50 میکرومول، توانست دامنه پاسخ ها را در 50% موارد کاهش دهد. پرفیوژن 200 میکرومول بوپروپیون در همه اسلایس ها (22n=) دامنه ps را کاهش داد و در نهایت در 8 اسلایس از 22 اسلایس دامنه اسپایک کاملاً از بین رفته بود. این در حالی است که میزان کاهش در اسلایس های بدون تیمار بیش تر از اسلایس های تحت تیمار بوده است. نتیجه گیری: آنالیز داده ها نشان داد که تجویز طولانی مدت بوپروپیون و پرفیوژن آن در غلظت های 50 و 200 میکرومول دامنه اسپایک های تجمعی را کاهش می دهد. سازگاری سیناپسی در غلظت 200 میکرومول ما بین گروه های تیمار شده و نشده در یافته های ما دیده شد.